त्या रात्री शर्वरी छताकडे बघत विचार करत होती. “हेच का माझं आयुष्य? मी खरंच फक्त एक पत्नी आणि सून आहे? माझी ओळख फक्त इतकीच आहे?”
दुसऱ्या दिवशी ती शमिकाला भेटायला गेली.
“शमिका, मला काहीतरी करायचंय. पण मी अडकलेय.”
शमिकाने तिच्या डोळ्यांत पाहिलं.
“शर्वरी, मुक्तता बाहेरून मिळत नाही, ती आतून शोधावी लागते.”
शर्वरीला ते पटत होतं. ती घरी आली आणि एका जुन्या वहीत लिहायला सुरुवात केली.
पहिल्या ओळी होत्या—“स्त्रीला स्वतःचं अस्तित्व टिकवायचं असेल, तर तिने स्वतःसाठी उभं राहायलाच हवं.”
हळूहळू तिने लिहायला सुरुवात केली. शमिकाच्या मदतीने तिने एका वृत्तपत्रात लेखनाचं काम सुरू केलं.
सुरुवातीला घरात विरोध झाला.
“सूनबाईला आता नोकरी करायचीय? आमच्या घरात बायकांनी असलं काही केलं नाही!” सासू म्हणाली.
राजू नाराज झाला, “शर्वरी, तुला घराकडे लक्ष द्यायला वेळ नाही का?”
पण शर्वरी या वेळी गप्प बसली नाही.
“राजू, हे फक्त काम नाही, ही माझी ओळख आहे.”
राजूला तिचा हा बदल समजला नाही, पण ती मागे हटली नाही.
एका संध्याकाळी, ती चहा घेत असताना, तिच्या मोबाईलवर एक नोटिफिकेशन आलं.
“तुमचा लेख आजच्या अंकात प्रसिद्ध झाला आहे!”
शर्वरीने मोबाईल हातात घेतला. तिचा पहिला प्रकाशित लेख!
तिने पहिला घोट घेतला आणि गॅलरीत उभी राहिली. तिच्या चेहऱ्यावर मुक्ततेचं हसू उमटलं.
ती अजूनही त्याच घरात होती, त्याच जबाबदाऱ्या होत्या. पण आता ती मुकपणे सहन करत नव्हती—ती मोकळेपणाने जगत होती.
तिच्या मनात विचार आले.
स्त्रीची मुक्तता बाहेरून मिळत नाही, ती आतून शोधावी लागते.
