आषाढी एकादशीसारखीच माघी एकादशीची वारीही भक्तिभावाने मोठ्या उत्साहात होते. लाखो भाविक पंढरपूरच्या वाटेने निघतात, टाळ-मृदंगाच्या गजरात “पुंडलीक वरदा हरि विठ्ठल!” असा जयघोष करत विठोबाच्या दर्शनासाठी उत्सुक असतात.
संतोष हा एक गरीब शेतकरी. तो नेहमीच वारीला जात असे. त्याला घरची परिस्थिती चांगली नव्हती, पण त्याच्या मनात विठोबावर अढळ श्रद्धा होती. त्याचं लहानसं कुटुंब होतं. वृद्ध आई-वडील, पत्नी आणि दोन मुलं होती. त्याच्या श्रमावर सारं अवलंबून होतं. त्या वर्षी दुष्काळ पडला होता, शेतात पिकं वाळली होती, आणि कर्जाचा डोंगर वाढत होता. “यावर्षी वारीला जाता येईल का?” हा प्रश्न त्याला सतावत होता.
पत्नीने त्याला समजावलं,
“वारीला जा. पांडुरंग आपल्या मागे आहे. काहीतरी मार्ग नक्की मार्ग निघेल.”
संतोषच्या डोळ्यांत अश्रू तरळले. त्याला हे माहीत होतं. संकट कितीही असली तरीही भक्ती हीच खरी ताकद असते.
तो वारीला निघाला, पण मनात घराची चिंता होती. वाटेत अनेक अडचणी आल्या. एके ठिकाणी त्याच्या पायाला दगड लागून जखम झाली, तरी तो थांबला नाही. एका ठिकाणी पाणी मिळेना, तहान-भूक कळत नव्हती, पण नामस्मरणाने मन शांत राहत होतं.
त्याच्या सोबत चालणाऱ्या एका वृद्ध वारकऱ्याने विचारलं,
“काय रे बाबा, एवढा गंभीर का दिसतोस?”
संतोषने आपली कहाणी सांगितली. त्या वारकऱ्याने हसत उत्तर दिलं,
“विठोबा फक्त मंदिरात नाही. तो तुझ्या श्रमात, तुझ्या कष्टात आहे. श्रद्धा ठेव, मार्ग सापडेल.”
वारी पूर्ण करून संतोष घरी परतला. त्याच्या मनात आता भीती कमी आणि श्रद्धा अधिक होती. तो घरात पोहोचताच एक चमत्कार घडला! गावात नवीन योजना आल्या होत्या. दुष्काळग्रस्त शेतकऱ्यांना मदतीसाठी अनुदान मिळणार होतं. काही मोठ्या व्यापार्‍यांनी गावातील शेतकऱ्यांना आर्थिक मदत देण्याचं ठरवलं होतं. संतोषलाही मदतीचा लाभ मिळाला.
त्याला आता उमगलं होतं – अडचणी अनंत असतात, पण विश्वास ठेवल्यास विठोबा नेहमीच पाठीशी उभा असतो. संसारात कितीही अडथळे आले तरी श्रद्धा आणि सकारात्मक विचारांनी मार्ग नक्कीच सापडतो.
त्या दिवसापासून संतोषने ठरवलं. कोणत्याही संकटातही तो विश्वास ठेवेल आणि प्रत्येक वर्षी वारीला जाईल. कारण पंढरीच्या रस्त्यावर चालताना तो केवळ चालत नाही, तर स्वतः विठोबाच्या कृपेचा अनुभव घेत असतो!
