नमिताचा दिवस नेहमीसारखा गडबडीत सुरू झाला. वर्क फ्रॉम होम करणारी नमिता आज शाळेतील एका महत्त्वाच्या मिटिंगसाठी बाहेर पडली होती. तिच्या मुलाच्या शाळेत पालक-शिक्षक संघाची महत्त्वाची सभा होती. वेळेवर पोहोचण्यासाठी तिने गडबडीतच स्कूटी काढली आणि शाळेच्या दिशेने निघाली.
शाळेजवळ पोहोचल्यावर तिला अपेक्षेपेक्षा जास्त गर्दी दिसली. शाळेच्या गेटजवळच जागा मिळेल या आशेने तिने स्कूटी उभी केली, पण गेटवर उभे असलेल्या वॉचमन काकांनी तिला हातानेच नकार दिला.
“इथे स्कूटी लावू नका मॅडम, बाजूला लावा.”
नमिताला हलकासा त्रास झाला. “अहो, पाच मिनिटांचंच काम आहे! चालेल ना?”
पण वॉचमन काकांनी पुन्हा त्रासिक नजरेने नकार दिला.
“काय माणसं असतात! एवढंच विचारलं तरी किती त्रास दिला जातो,” ती मनातच म्हणाली. काकांचा थोडा तुसडेपणा तिला खटकला.
गर्दीतून स्कूटी काढून तिने थोडं लांब पार्किंग शोधलं आणि तणतणतच शाळेच्या गेटकडे परतली. तिच्या मनात अजूनही वॉचमन काकांविषयी तिरस्कार होता.
मिटिंग आटोपून ती बाहेर पडली. गेटजवळ वॉचमन काका एका बाकावर बसून काहीतरी करत होते. आजूबाजूच्या गोंगाटाकडे दुर्लक्ष करत, मोबाईलवर खूपच एकाग्रतेने बघत होते. नमिता पुढे जाणार होती, पण सहज म्हणून तिने त्यांच्याकडे पाहिलं.
त्यांच्या मोबाईलमधून लहान मुलीचा उत्साही आवाज ऐकू येत होता— “बाबा, मला आज खूप मस्त वाटतंय! तुम्ही नाही आलात, पण मी तुम्हाला व्हिडिओतून दाखवते सगळं!”
नमिताला कुतूहल वाटलं. नेमकं काय चाललं होतं?
तेवढ्यात काकांच्या चेहऱ्यावर हसू पसरलं. “छान छान! मग काय ठरलं? वाढदिवस साजरा करायचा ना?”
“हो बाबा आणि आई म्हणाली, आज खास गुलाबजाम करणार आहे!”
“छान झालं! माझ्या ताईला आवडतात ना गुलाबजाम?” काकांचा गळा किंचित दाटला होता.”
“आवडतात खरं पण तुम्हालाही ते खूप आवडतात.”
“शाळेत जाण्यापूर्वी तू कशी त्याला गुलाम गुलाम म्हणायचीस.”
या वाक्यावर बाप लेक दोघंही खळखळून हसली. जगात प्रत्येक व्यक्तीच्या अंतर्मनात कुठेतरी एक मायाळू माणूस लपलेला असतो.
नमिताच्या लक्षात आलं—हे केवळ शाळेचे वॉचमन नव्हते, तर आपल्या मुलीच्या आनंदात सहभागी होण्यासाठी धडपडणारे एक प्रेमळ वडील होते.
तिच्या मनात पहिल्या भेटीतला राग एकदम विरघळला. ती पुढे सरसावली, थोडंसं संकोचतच म्हणाली, “काका, मुलीचा वाढदिवस आहे ना! तिला वाढदिवसाच्या शुभेच्छा सांगा माझ्याकडून.”
काकांनी थोडंसं चमकून तिच्याकडे पाहिलं.
“अहो, धन्यवाद मॅडम! खरं सांगू का? मला वाढदिवसासाठी गावाकडे जायचं होतं पण मला रजा मिळाली नाही म्हणून…”
त्यांचे डोळे पाणावले.
‘काका रजा मिळाली की जा पुन्हा. आणि हो मुलीला काय आवडतं ते नक्की घेऊन जा.’
‘माझ्याकडून तुझ्यासाठी ही छोटीशी भेट म्हणून तिने नुकतेच दुकानातून स्वतःच्या मुलीसाठी घेतलेले गोष्टीचे पुस्तक काकांच्या हातात दिले.’
त्यांच्या डोळ्यातील ओलाव्याने नमिताच्या मनाला हात घातला.
ती थोडी पुढे गेली, पण अचानक थांबली.
काका थोडे अवघडले. “नको मॅडम! कशाला उगाच?”
“अहो, संकोच नका करू. ही भेट म्हणजे आनंदाची आठवण आहे.”
काकांच्या डोळ्यांत कृतज्ञतेचे अश्रू दाटले. त्यांनी पुस्तक स्वीकारले आणि हलकंसं हसले. “धन्यवाद, मॅडम. खरंच, काही वेळा अनोळखी माणसंही आपल्याला किती जवळची वाटतात कळतच नाही.”
काकांनी पटकन काल गावाकडून घरच्यांनी पाठवून दिलेली मिठाई तिच्या हातावर टेकवली. तिनेही बाकी कसला विचार न करता ती स्वीकारली आणि काकांच्या समोरच तोंडात टाकली हे पाहून काकांना तिच्या मधल्या माणुसकीचे दर्शन तर झालेच पण मनालाही खूप छान वाटले. आपण साधे वॉचमन काका आणि हे किती मोठे असे पालक परंतु त्यांनी आपण दिलेल्या मिठाईचा स्वीकार केला. याचा खूप मोठा आनंद काकांच्या मनात होता.
नमिता हसत स्कूटीवर बसली. तिच्या मनात विचारांचं वादळ घोंघावत होतं—“आपल्याला फक्त आपल्याच गोष्टी महत्त्वाच्या वाटतात. पण दुसऱ्यांच्या आयुष्यातला आनंद जाणला, तर जगणं मिठाईपेक्षा किती गोड होईल, नाही का?”
